Recensie Een leven op wielen

Mathijs de Waard is een veelbelovende profwielrenner. Als het wedstrijdseizoen afgelopen is gaat hij voor het eerst sinds tijden weer eens met zijn vrienden stappen. Mathijs, Tim en René komen echter nooit aan in het café waar ze hebben afgesproken. 

Onderweg gebeurt er een heftig ongeluk dat zowel fysiek als mentaal diepe wonden achterlaat. Het leven van de vrienden zal nooit meer hetzelfde worden, hoe goed deze wonden ook genezen. Problemen die lang weggestopt zijn geweest komen aan de oppervlakte en moeten geconfronteerd worden. Zullen ze sterk genoeg zijn om dit samen te doorstaan en verder te gaan met hun leven?

Het boek begint met een spannende proloog waarin we de eerste paar minuten na het ongeluk meekrijgen. Het zorgt ervoor dat je gelijk het verhaal ingezogen wordt en laat je nadenken over wat erna komt. Het boek is verder verdeeld in verschillende verhaallijnen die (grotendeels) chronologisch verteld worden. Bij elk nieuw stuk staat de naam van de persoon en de datum, wat het erg overzichtelijk maakt tijdens het lezen. Ook is er in het begin sprake van flashbacks. Hierin kijken we mee naar gebeurtenissen van voor het ongeluk. Er wordt zo een goed achtergrondverhaal gevormd van de hoofdpersoon Mathijs.

Ondanks dat Mathijs de hoofdpersoon lijkt te zijn, zijn de andere verhaallijnen minsten even belangrijk en interessant. Het verwerken van zo’n heftige gebeurtenis doe je namelijk niet alleen en ook de mensen om je heen kunnen het zwaar hebben. Daarnaast spelen natuurlijk ook de wat ‘normalere’ problemen, die bij het leven horen, een rol. Zo struggled een van de personages bijvoorbeeld met zijn geaardheid en wil het broertje van Mathijs niets liever dan uit huis gaan. Het is een heel gevarieerd en veelzijdig boek, waardoor het ook veel mensen aan zal spreken. 

Voor mij persoonlijk was het een heftig en confronterend boek. De dieptepunten in het herstel van Mathijs kwamen erg bij me binnen. Hierdoor heb ik af en toe ook een traantje moeten wegpinken. De herbeleving van het ongeluk en de gevoelens die door iedereen heen schieten zijn zo ontzettend levendig beschreven, waardoor het verhaal je onmogelijk koud kan laten. Een quote die mij heel erg raakte en waar ik me ook echt in kan vinden: “Te moe om verder te gaan, te gejaagd om te gaan slapen.”

Het proces naar acceptatie is lang en lastig en dat laat dit boek goed zien, zowel op fysiek als op mentaal vlak. In de twee jaar dat we de vrienden volgen komen er veel dieptepunten voorbij, maar er is zeker ook sprake van vreugde. Het laat zien dat hoe kut (sorry voor het taalgebruik) je leven soms ook is, er altijd zijn lichtpuntjes en dingen waar je plezier uit kan halen. En dat mag ook! Het leven om je heen gaat door zelfs als je eigen wereld stil lijkt te staan. 

Doordat we het verhaal vanuit meerdere perspectieven en dus ook vanuit meerdere meningen meekrijgen, komt het heel realistisch over. Geen twee mensen zullen op precies dezelfde manier ergens over denken. Niemand kan in jouw hoofd kruipen en niemand kan zich echt een voorstelling maken over wat je allemaal hebt meegemaakt. Dat geldt ook voor dit boek. Het is een origineel verhaal zonder clichés. Daarnaast is het prachtig op papier gezet en de titel is perfect gekozen.

Het is een aangrijpend verhaal over acceptatie, verwerking en lichtpuntjes in zware tijden. Voor mijn gevoel heb ik niet in deze recensie kunnen verwoorden hoeveel indruk dit boek op me heeft gehaald, maar het is een dikke aanrader en krijgt van mij een welverdiende beoordeling van 5 sterren!