Recensie Koud als sneeuw

Everly en haar tweelingzus Hartly zijn elkaars tegenpolen, zowel qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk. Waar Hartly lief, aardig en populair is lijkt iedereen Everly te mijden en heeft ze nogal een kort lontje, maar ze zouden alles doen om elkaar te beschermen. Al maanden ziet Everly een meisje elke keer dat ze in de spiegel kijkt. Dat anderen haar daardoor ijdel vinden, kan haar niets schelen. Als haar moeder uiteindelijk verteld dat Everly en Hartly deel uitmaken van de sprookjes voorspelling van Sneeuwwitje, kan het geen toeval zijn dat Everly met spiegels kan communiceren. Van begin af aan ziet ze zichzelf als de boze koningin, maar is ze dat ook. Ze is niet kwaadaardig, toch?

Ik ben zelf echt dol op retellings, zo heb ik ook ontworteld (uprooted) en zilvergaren (spinning silver) van Naomi Novik gelezen en van beiden heb ik enorm genoten. Zo ook van deze (moderne) retelling van Sneeuwwitje. Het leuke eraan vind ik dat het is geschreven vanuit het oogpunt van de ‘boze koningin’. Dit deel me een beetje denken aan de film Maleficent, waar we Doornroosje vanuit het oogpunt van de boze heks meekrijgen. 

Het verhaal wordt goed opgebouwd en we krijgen langzaam alle informatie over de voorspelling en over de wereld van Enchantia. Ook is het leuk dat het nog een beetje onduidelijk is wie nou precies welke rol heeft in het sprookje en wat het sprookje betekent voor de werkelijkheid. Sommige delen in het verhaal zijn wel een tikje saai, maar dat komt vooral doordat er op dat moment niet veel gebeurd en er niet veel mogelijk is voor Everly. Ook vind ik het leuk dat heel het boek naar de proloog toe werkt. Ook de paradoxen (ogenschijnlijke tegenstellingen) zijn heel leuk en vormen een soort rode draad in het verhaal.

Ik vind Everly soms een beetje een verwarrend personage. Ik begrijp haar woede en haat op bepaalde momenten, maar ze schiet soms heel snel van het ene uiterste naar het andere uiterste. Toch mag ik haar wel. Ze is diep van binnen gewoon heel gevoelig en lief, maar ook gebroken en daardoor ‘verkeerd’ geheeld. Voor Roth geldt denk ik hetzelfde, vooral in het midden mocht ik hem echt niet, maar tegen het einde heeft hij toch laten zien hoe hij diep van binnen echt van Everly houdt. 

Het boek eindigt mooi, maar ik weet niet of ik het nou het duidelijkste en beste einde vind. Er zijn voor mij nogal wat dingen onduidelijk over de voorspellingen en het sprookje. Het bonusverhaal met de versie van Sneeuwwitje van de gebroeders Grimm en de aantekeningen van Aubrey vond ik echt leuk bedacht. Ik heb ook echt heel hard moeten lachen om sommige notities/gedachtegangen! 

Als je van (moderne) retellings houd is dit boek zeker een aanrader, vooral als je de boeken van Naomi Novik leuk vindt, zul je dit boek ook wel leuk vinden denk ik.